Küçükken ben ve annem babamdan çok şiddet görüyorduk.. Bir kız çocuğu olarak baba sevgisinin yoksunluğunu çekiyordum. Babam benden nefret etiğini söylüyordu ve her gün doğdmamış olmayı diliyor, kendime lanet okuyordum Tanrının var olduğuna ve o Tanrının bencil olduğunu düşünüyordum. Hiç kötülük yapmamıştım ama eziyet görüyordum bu yüzden de Tanrının bencil olduğuna inanıyordum.

İlerleyen yıllarda üniversite sınavına girmiştim ve küçük bir şehirde lisan eğitimi görmeye hak kazanmıştım. Babama bunu sevinçli bir şekilde aktardım. Beni başarılı olunca sever diye düşünüyordum ki yanılmıştım. Beni göndermemek için elinden geleni yapıyordu.

En sonunda  okumak için evden kaçtım. Bir iş buldum, ev tuttum ve hayatıma ve okuluma devam ediyordum. Lakin kendimi değersiz hissediyordum. Yıllar boyunca duyduğum hakaretlerden sonra kendimi çok kötü ve yalnız hissediyordum.

Tek istediğim bir yere ait olmak ve sevilmekti. Tam bu süreçte İsa ile tanıştım ve ona iman ettim

İman ettikten sonra hızla değişmeye başladım. Bu değişim ilk olarak nefret duygumun azalmasına neden oluyordu.

Sürekli İsa Mesih ‘in adıyla dualar ediyordum ve benden ne yapmamı istediğini soruyordum.

Sürekli şekilde Tanrı’nın babamı affetmem gerektiğini söylediğini hissediyordum.

. Bütün bana yaşattığı kötü şeylere rağmen onu affetmem çok gerekiyordu ama yapamıyordum.

İncil okumaya devam ettim ve ayetler okudukça Tanrı’nın affedici sevgisi yüreğime işledi.

3-4 ay sonra şans eseri yolda yürürken karşıdan gelen babamı gördüm ve anladım ki artık içimde öfke kalmamıştı. Hatta öfke bir yana kendimi babam için dua ederken bulmuştum.

Artık çok daha iyi anlıyorum ki bizim için affetmesi çok zor olan şeyler, İsa Mesih aracılığıyla çok basittir.

Her şeyi Rab’be bırak, Ona güven, O gerekeni yapar. (Mezmurlar 37:5)
 

Selma
Kayseri, Turkey